Dzisiaj święto - zrobiłem pierwsze w moim życiu "poważne" i jedyne póki co, zdjęcie w Sevilli. Nie liczę klatki "zerowej", którą z tego wrażenia prześwietliłem o ponad 6 działek i kilku klatek zrobionych w ciągu dnia telefonem.
Słońce naparzało cały dzień, także aparatu nawet nie wyciągałem z pokoju. Jako takie światło robi się tu teraz dopiero około 20-tej. Czasu na fotografowanie nie jest też dużo, gdyż z racji szerokości geograficznej Słońce spada pod horyzont bardzo szybko.
Z tych wszystkich powodów fota będzie eksperymentalno-pamiątkowa z niewielkimi szansami na szerszą publikację. Tak czy inaczej samopoczucie od razu mi się poprawiło.
Niecałe 15 lat temu po raz pierwszy pojechałem do Hiszpanii. To był wyjątkowy wyjazd siedmiu kumpli - dwudziestoparolatków (i wszystko jasne). Pojechaliśmy 8-osobową Toyotą i przez ok. 2 tygodnie przejechaliśmy od Barcelony, przez Walencję, Benidorm, Malagę, Gibraltar, Tarifę, Kadyks, Sevillę, Cordobę, Granadę, Madryt, Saragossę i na końcu Andorrę. Nie pamiętam już na ilu imprezach byliśmy, o której godzinie je kończyliśmy i gdzie. Pamiętam że było ich dużo i że było mega pozytywnie.
Ale najważniejsze było to, że podczas tego wyjazdu odkryłem, iż moi przodkowie pochodzą z Sevilli i że to tu są moje źródła i moje miejsca. Wtedy zresztą powstało moje alter ego ukryte m.in. w adresie tego bloga.
Równie niespodziewanie odkryłem też wtedy jaką przyjemność może sprawiać jedzenie, ale o tym może kiedy indziej.
W międzyczasie wracałem kilka razy do Hiszpanii, m.in. do Barcelony i do Granady. W Sevilli od 15 lat nie byłem. Aż do (wg planu)... jutra.
Niezwykłe miasteczko. Pełne zaułków, stromych schodków, dziwnych parków, zamków, zameczków, pałacyków. Wszystkie zbudowane w określonym punkcie historii, z konkretnym przeznaczeniem i odważną wizją. Chciałoby się tu pomieszkać (no może gdyby nie te hordy turystów). A już na pewno ciężko stąd wyjeżdżać.
Na dodatek wczoraj niespodziewanie przyszły chmury i zrobiło się piękne światło. I tak trwa do teraz. No bajka normalnie.
Serdecznie zapraszam wszystkich do obejrzenia wystawy zupełnie nowego, zbiorowego projektu "Obecność pośród nieobecnych". "Cichy" wernisaż wystawy będzie miał miejsce 21 maja w Gorlickim Centrum Kultury, Dom Polsko-Słowacki (Gorlice, Rynek 1), a "głośny" finisaż z udziałem wszystkich autorów odbędzie się 12 czerwca o godzinie 17.00 w tym samym miejscu.
Miałem wyjątkową przyjemność i zaszczyt brania udziału w tym plenerze, który miał miejsce we wrześniu zeszłego roku. Organizatorowi - Bogdanowi Konopce, udało się zebrać niezwykły skład fotografów, który przez tydzień fotografował opuszczone (a dokładniej wysiedlone siłą) wiele lat temu miejsca w Beskidzie Niskim, na południe od Gorlic.
O atmosferze podczas pleneru z jednej strony chciałoby się opowiadać bez końca, a z drugiej opowiedzieć o niej po prostu... się nie da. Mimo że poza Bogdanem, jego żoną i Anitą Andrzejewską nie znałem tam praktycznie nikogo, i mimo tego że nie należę do osób jakoś szybko i mocno się zaprzyjaźniających, to po 2-3 dniach czułem się jakbym przebywał w gronie wieloletnich przyjaciół. Takie plenery zdarzają się raz na wiele lat, a może i rzadziej.
W tekście do katalogu wystawowego Bogdan napisał między innymi: "Nasze przebudzenia, strzępy snów,
nie całkiem jeszcze zatarte poczucie innego wymiaru istnienia, a już w zasięgu
oka – niczym fotografia - jutrzenka widzialnego.
Najtrudniej
sfotografować to, czego nie ma. Ale co to znaczy nie ma? Czy, że czegoś nie ma
w sensie fizycznym; czy też chodzi o to, że owo coś jest niewyrażalne? (...)
Ta kraina musiała być dla Łemków nielekkim kawałkiem chleba, skoro nie
znaleźli się chętni do zasiedlenia tych rozległych obszarów. Czego nie
rozkradziono i czego ogień nie strawił zapadało się z czasem w ziemię i jedynie
roślinność radośnie brała w posiadanie uwolnioną przestrzeń. Tutejsza pustka
jest wszakże brzemienna nieobecnością i to się daje odczuć; tylko jak to
sfotografować?"
Jeszcze raz gorąco wszystkich zapraszam do odwiedzin Gorlickiego Centrum Kultury w dniach od 21 maja do 12 czerwca.
Kilka lat temu w Stanach narodziła się piękna idea o nazwie 'record store day'. Można powiedzieć, że to święto sklepów płytowych - tych "prawdziwych", oferujących "prawdziwe" płyty winylowe. Tak tak, są wciąż takie (to samo powiedziałem wczoraj facetowi, od którego kupiłem wspaniałą antyk-lampę do ciemni, na temat klisz wielkoformatowych :) ).
Święto wspierają znani muzycy (REM, Jack White, Metallica i wielu innych) między innymi wydając tego dnia limitowane single i EP-ki. Akcja rozszerzyła się szybko na Anglię, a później na wiele innych krajów. O dziwo dołączyła do nich również Polska. Piszę o dziwo, gdyż wielu ludzi uważa że płyta winylowa już dawno wyginęła i z nią oczywiście sklepy płytowe. A zwłaszcza w naszym kraju, w którym dominującym źródłem muzyki jest w tej chwili internet. Kilka sklepów jednak wciąż u nas funkcjonuje, większość w Krakowie, Warszawie i Poznaniu. Listę można znaleźć na oficjalnej stronie RSD. Na świecie następuje w tej chwili powrót do winyli (tak jak i do fotografii analogowej), ale to już temat na inną dyskusję.
Jednym z ciekawszych wydawnictw tegorocznych jest minialbum A Place to Bury Strangers. Po zeszłorocznym, jak to zwykle u nich - genialnym albumie Worship, 5 dni temu wypuścili limitowany do 2000 egzemplarzy winyl "Strange Moon".
Pięknie wydany (żółty, gruby winyl) album zawiera covery pochodzących z Portland punkowców Dead Moon. Kapela ta już nie istnieje ładnych parę lat, a najbardziej aktywna była w latach 90-tych, kiedy to wydawała płyty praktycznie co rok.
Warto taki rarytas mieć. Póki co na ebayu ceny wahają się od 25 do 30 dolców, ale wyższe już też się pojawiają.
A wracając do starych wydawnictw PTBS to odkurzę po raz kolejny jeden z ich "komercyjnych" kawałków, którego wykonania w warszawskim Powiększeniu kilka lat temu jakoś nie mogę zapomnieć.
