parada drezyn Marcina Orlińskiego

W zeszłym roku wspomniałem o pewnym "zleceniu" na okładkę tomiku poezji. Nachodziłem się wtedy po peronach, torach i dworcach szukając "paradujących drezyn". Ostatecznie, jak to już mi się wcześniej zdarzyło (przy okazji okładki płyty Hatifnats), autorowi spodobało się zupełnie inne zdjęcie. Żeby było śmieszniej - foto z tego bloga. Oczywiście z torami, koleją, no i drezynami nie ma nic wspólnego, ale w końcu poezja jest wielowymiarowa i z pewnością nie dosłowna.
Tak więc okładka nowego tomiku Marcina Orlińskiego wygląda tak:

"Oryginał" zdjęcia w ciut większym rozmiarze można znaleźć we wpisie sprzed roku. Najważniejsza jednak jest sama poezja. Odpuszczę sobie próbę recenzowania tomiku, zrobili to już dużo lepsi ode mnie. Krótką, zwięzłą i bardzo celną można na przykład przeczytać na stronie samego autora. Można również znaleźć tam kilka wierszy z tomiku. Ja pozwolę sobie jednak zamieścić inny wiersz, który mi spodobał się najbardziej...

Krótka historia czasu

Ten dym, czerwony, teatralny dym, musiał pojawić się

wcześniej: na wysuszonym, przedszkolnym chodniku

albo w łazience zamienionej przez tatę w magiczną

ciemnię. Trzask projektora jak dziwna kołysanka:

już dobrze, mój synku, już dobrze. I wcześniej:

okrągła, uśmiechnięta buzia mojej małej siostry, plastelina,

którą okleiliśmy pół świata. A także tamto popołudnie,

kiedy w mieszkaniu kilka pięter niżej wybuchł gaz.

I wcześniej, wcześniej – czyli właśnie teraz, kiedy

bezradna pamięć próbuje wywołać samą siebie,

a w ciemni mrok powtarza czystą odległość.