ckod+csu

Dzisiaj będzie o stagedivingu, czyli w wolnym tłumaczeniu o nurkowaniu ze sceny. Jest to doznanie nieporównywalne z niczym innym. Polega w pierwszej kolejności na skoku w "nieznane", albo może raczej w "niepewne". W drugiej kolejności człowiek unosi się na rękach jemu podobnych, najczęściej plecami do dołu, co stwarza z początku lekkie spięcie (z powodu owej niepewności), a później euforię i (u)niesienie dosłownie i w przenośni. W trzeciej kolejności następuje lądowanie, zazwyczaj z bezpieczną asekuracją. Hm... zazwyczaj. W czwartej kolejności można się odwdzięczyć koledze czy koleżance unoszeniem lub podniesieniem, ewentualnie zanurkować ponownie.
Pamiętam do dzisiaj mój pierwszy stagediving w legendarnym gdyńskim klubie "Kolejarz" na koncercie Armii (w legendarnym składzie z Brylewskim, Malejonkiem, Bananem, Stopą i oczywiście Budzyńskim) gdzieś w roku '90 albo może '91. Przeżycie niemal mistyczne i mocno uzależniające.
Z tego koncertu pamiętam też stagediving jakiegoś fana, który skończył się zanurkowaniem głową prosto w głowę mojego kumpla Krzyśka vel Jasia. Gdy zobaczyłem Krzyśka po paru chwilach to wyglądał jakby nie do końca orientował się w czasoprzestrzeni.
Szczytowanie mojego stagedivingu to były ostatnie edycje Jarocina w latach 90-tych. Te jednak obarczone były dużo większą dozą niepewności, przede wszystkim co do miejsca i czasu lądowania. Poza tym było fajnie, bo ścisk pod sceną był zawsze tak wielki że zlecieć na łeb nie było szans.

A do całego tego wywodu zainspirował mnie dzisiejszy koncert Cool Kids Of Death (z supportem Californi Stories Uncovered). California promuje swój debiutancki krążek. Na żywo piosenki wypadają dużo lepiej niż na płycie, która mnie osobiście trochę rozczarowała. I to nie z powodu "nagłego" pojawienia się wokalu, ale raczej z tego że ta nowa twarz csu jest po prostu trochę niedorobiona.
Cool Kids Of Death dali ognia nie z tej ziemi. Mam trochę ambiwalentny stosunek do tej kapeli. Poza pierwszą płytą, która była sporym wydarzeniem muzycznym na polskim padole, reszta mnie jakoś nie rusza. Koncerty natomiast grają pierwsza klasa. Poziom energii, dynamiki i charyzmy, które reprezentują jest praktycznie nieosiągalny dla 99% polskich zespołów. Dowodem na to dzisiejszego wieczoru był właśnie imponujący stagediving, którego kulminacyjnym zakończeniem był osobisty nurek w tłum samego wokalisty - Krzyśka Ostrowskiego. Czad na maxa.