hartwig

Mała zmiana planów. Zajawek z Paris Photo na razie nie będzie. Ale by daleko nie odchodzić od tematyki fotograficznej dzisiaj wybrałem się na wystawę do ZPAF-u. To przedostatni dzień ekspozycji jednego z niewielu polskich fotografów znanych w świecie - Edwarda Hartwiga.
Wystawa nosi tytuł "Edward Hartwig - Stulecie urodzin". Tytuł wystawy mógłby sugerować że jest to przegląd jego twórczości, nie do końca to jednak prawda. Trzeba może najpierw wspomnieć że po śmierci fotografika w 2003 roku odbyło się już około 30 (!) wystaw jego prac. Tymczasem w 2004 roku podczas remontu domu, w którym mieszkał Hartwig w Lublinie odkryto na strychu sporo negatywów szklanych 13x18 cm. A na nich głównie portrety mieszkańców Lublina a także lubelskich artystów, które Hartwig wykonywał w swoim zakładzie. Z jednej strony można by powiedzieć że jest to "zwykła" fotografia zakładowa, z drugiej strony nie był to przecież przeciętny fotograf ślubów, komunii itp. Widać na tych zdjęciach po pierwsze "rozmycie" miękkimi obiektywami charakterystyczne dla Hartwiga, ale też i dla innych ówczesnych zakładów fotograficznych. Natomiast druga rzecz która zwraca uwagę to niezwykła świadomość operowania światłem, posługiwanie się scenografią, która światło uwypukla i nadaje dodatkowy wymiar portretom.
Tak jak napisałem powyżej negatywy zostały odnalezione kilka lat temu. Odbitki zostały więc siłą rzeczy wykonane niedawno, na współczesnych papierach i przy użyciu współczesnej chemii.
Niestety żeby nie było za dobrze, ktoś coś zawsze musi spieprzyć (czemu akurat w ZPAF-ie?). Odbitki te nie zostały zbyt dobrze wykonane. Praktycznie wszystkie zostały
"pozamykane" czernią i poza tym zostały zrobione zbyt szaro. Aż prosi się żeby takie odbitki były zrobione chociaż na papierze o ciepłej tonacji. Na dodatek włożono je za szkło, które odbija światło. Przy takim a nie innym oświetleniu w galerii ZPAF nie ogląda się tych zdjęć za dobrze. Szkoda.
Ogromnym kontrastem do tych "nowych" zdjęć jest ekspozycja klasycznych odbitek Hartwiga wykonanych już przez niego samego. Są tutaj i portrety i słynne piktorialne krajobrazy czy też wnętrza świątyń. Oglądanie tej części wystawy jest już przyjemnością, a nawet przy niektórych odbitkach pewnego rodzaju mistycznym przeżyciem. Te zdjęcia są też włożone za szkło antyrefleksyjne, co od razu polepsza komfort oglądania.